یـــادت که هست !
در خـواب بودم که طنین نفس هایت و صدای گام هایت بـیــدارم کرد !
حال بـیــدار بـیــدارم !!!
اما نازنین !
حال که مــن بـیــدارم تـــو چرا مدام از خـواب حرف میزنی ؟!
می خواهی قـــرار بگذاری ؟! گلایه ای نیست ... بگذار !!!
قـــرارمــان ایــن است که :
تـــو بخـوابی و مــن با چشمانی بــاز در لمس بودنت نظاره گر چشمـان بسته تـــو بــاشم !
قـــرارمــان ایــن است که :
مــن پشت دیوار پیچک ، میـان گلبرگ های عاطفه ، کنـار احسـاس نـاب شقایق بدون لمس حضورت کاخ آرزوهای
بــا تـــو بودن را بســازم !
قـــرارمــان ایــن است که :
مــن بــا دلی دلتنگ و چشمـانی همیشه منتظر روبــروی آسمــان سجده کنم و در حضور بــاران دعا کنم که تـــو در
خـواب های رنگین کمانیت فقط خـواب مــرا ببینی !!!
....
اما مهربــانم !!! بـــا مــن بگو !
که اگر خـواب دوبــاره به چشمـان خسته ام آید و بخـواب روم و آن هنگام تـــو بـیــدار شوی مــن چه کنم ؟!!!